Γιατί Αυτοοργάνωση

Αποτελούμε  μια ομάδα ανθρώπων από τo Θριάσιο, η οποία δημιουργήθηκε με αφορμή κάποιες κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς. Σαν άτομα και σαν ομάδα δεν θεωρούμε πως κατέχουμε κάποια απόλυτη αλήθεια, μιας και η αντικειμενική πραγματικότητα που είναι κοινή για όλους υπάρχει αλλά ο καθένας και κάθε ομάδα την βιώνουν υποκειμενικά. Στο κάθε άτομο, στην κάθε συλλογικότητα, στην κάθε κοινωνική ομάδα  οι υποκειμενικές τους αντιλήψεις, τα αισθήματα που δημιουργούνται στην καθημερινότητα και η συμπεριφορά τους βρίσκονται συνεχώς σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Κάθε άτομο και κάθε ομάδα ατόμων βρίσκονται σε έναν συνεχώς εναλλασσόμενο κόσμο εμπειριών, του οποίου είναι κέντρο. Οι εμπειρίες τους αποτελούν έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό κόσμο, για τον οποίο μόνο οι ίδιοι μπορούν να γίνουν αυθεντίες.

Για όλους αυτούς του λόγους,  πραγματικότητα για μας σίγουρα δεν είναι οτιδήποτε είναι απλά αποδεκτό από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Εξάλλου, το σύνολο των αξιών που προσαρτώνται στις εμπειρίες μας και δομούν τον κάθε έναν είναι μόνο κατά ένα μέρος προσωπικό. Οι περισσότερες επιβάλλονται από τους κυρίαρχους και με διαστρεβλωμένο τρόπο μέσω προπαγάνδας προσλαμβάνονται σαν να είναι δικές μας. Αυτός είναι και ο λόγος που η σύγχρονη προπαγάνδα είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα των κυρίαρχων, μιας και μετατρέπουν τον τρόπο αντίληψης τους για τον κόσμο σε κέντρο παραγωγής αξιών για τους πάντες.

Ο αυτοκαθορισμός ενάντια στην αλλοτρίωση της εξουσίας

Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι τα άτομα και οι κοινότητες ατόμων γεννιούνται και τείνουν προς την όλο και μεγαλύτερη ανάπτυξη, ωρίμανση και αυτονομία, ως πραγμάτωση των δυνατοτήτων τους. Δηλαδή τα άτομα μπορούν να γίνουν ελεύθερα και ικανά να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουν, κάτι που είναι ελάχιστα εφικτό στο πλαίσιο των σημερινών περιορισμών. Για αυτό και τασσόμαστε ενάντια στην αλλοτρίωση του ανθρώπου από τις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες και τους περιορισμούς τους, ώστε να προσπαθήσουμε με αυτόν τον τρόπο να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι και να βρεθούμε όλο και περισσότερο κοντά στις δυνατότητές που μας στερεί η εξουσία.

Η συμμετοχική αλληλεξάρτηση ως πραγμάτωση της ελευθερίας

Κάθε οργανισμός, φυσικός ή κοινωνικός, έχει ως βασική τάση και επιδίωξη να πραγματώνεται, να διαφοροποιείται και να αναπτύσσεται. Δηλαδή να εξασφαλίζει την επιβίωση του, να αναπτύσσει τις δυνατότητές του, να διευρύνει τον τρόπο σκέψης του και να διαφοροποιείται,  ώστε να εξελιχτεί. Κάθε οργανισμός οπότε ωθείται προς την αυτονομία και την αποφυγή ελέγχου από εξωτερικές δυνάμεις. Αυτονομία δεν σημαίνει ότι ζούμε ως αποξενωμένοι από την κοινωνία. Οι άνθρωποι πρώτα από όλα είναι κοινωνικά όντα, απλά και η κοινωνικότητα αναπτύσσεται καλύτερα σε αυτόνομα άτομα, τα οποία με ελεύθερη επιλογή αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους. Με αυτόν τον τρόπο τα άτομα και οι κοινότητες ατόμων κατευθύνονται προς την  κοινωνικότητα με την ευρεία έννοια του όρου, της συμμετοχικής αλληλεξάρτησης.

Η αυτοοργάνωση ως ιδανικός τρόπος οργάνωσης…

Οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα πάντοτε χρειαζόμαστε τους άλλους και εξαρτόμαστε από αυτούς. Η αλληλεξάρτηση αυτή όμως, για να μην είναι καταπιεστική, δεν πρέπει να περιορίζει τη δυνατότητα ανάπτυξης της αυτονομίας και της ελευθερίας μιας ομάδας και των μελών της. Προσπαθώντας να μείνουμε όσο το δυνατόν πιστοί σε αυτό θεωρούμε ως ιδανικό τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, την αυτοοργάνωση.

 …δεν μπορεί να είναι παρά συλλογικός πειραματισμός

Επιλέξαμε να μείνουμε πιστοί στον αυθορμητισμό μας και να προσπαθούμε μέσω της αυτοοργάνωσης να τείνουμε προς την όλο και μεγαλύτερη αυτονομία και όχι προς την ετερονομία, εκτονώνοντας το εγγενές αίσθημα ελευθερίας κάθε ανθρώπου, που χορταίνει μόνο με τον συνειδητό αυτοκαθορισμό του. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε οι ίδιοι να διαπλάσσουμε δικές μας αξίες και να εξελιχθούμε με βάση τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Με αυτόν τον τρόπο, παύουμε να εξαρτόμαστε -κατά ένα μέρος φυσικά – από τις αξίες των κυρίαρχων και από την αντίληψή τους για τον κόσμο. Με αυτόν τρόπο, μπορούμε να “ακούμε” και να σεβόμαστε περισσότερο τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, την συμπεριφορά μας, παίρνοντας αποφάσεις και ευθύνες για τον κόσμο γύρω μας.  Έτσι δημιουργούνται αυτόνομα άτομα. Μέσω της αυτοοργάνωσης ο κάθε ένας και η κάθε μία  δημιουργούν το δικό τους αξιακό σύστημα, το οποίο αν και μοναδικό για τον κάθε έναν/μία λόγω της ανάγκης για κοινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ταυτόχρονα κοινωνικό και εξελίσσεται ως τέτοιο μέσω του συλλογικού πειραματισμού.

Το πείραμα ενάντια στην συντήρηση

Ο μόνος τρόπος να πολεμήσουμε την συντήρηση είναι το πείραμα. Ανοίγοντας τις πόρτες σε νέες εμπειρίες, αποαντικειμενικοποιώντας την πραγματικότητα, αυτοοργανώνουμε τις ζωές μας και βρίσκουμε την ικανότητα και τις λύσεις, ώστε να αναλάβουμε προσωπικές και συλλογικές ευθύνες χωρίς προκαταλήψεις αλλά με κριτική σκέψη. Η παθητική στάση απέναντι στην πραγματικότητα και η μη ανάληψη πρωτοβουλιών είναι ο εχθρός της ικανοποίησης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές μπορούμε να εμπιστευτούμε στους εαυτούς μας την απόλυτη ελευθερία κατά τη διάρκεια κατασκευής καταστάσεων, που θα βελτιώσουν τη ζωή μας και θα μας οδηγήσουν στο κοινωνικά επιθυμητό, την πρόοδο. Ως πρόοδο φυσικά και δεν εννοούμε την αστική έννοια  του όρου για τη γραμμική εξέλιξη της ιστορίας. Για μας πρόοδος είναι ο κομμουνισμός, δηλαδή η αέναη αλλαγή, η αντίσταση στην αδράνεια. Είναι η κάθε ανατρεπτική στιγμή. Οι αντιθέσεις αυτών ακριβώς των στιγμών, του κομμουνισμού και της εξουσίας, των αντιδραστικών σε κάθε αλλαγή και των ριζοσπαστών, των συντηρητικών κάθε μορφής και των ελευθεριακών, είναι η σύνθεση του προϊόντος του τώρα.

Η συντήρηση ως εχθρός

Επαναπροσδιορίζοντας τις αξίες της κοινωνίας και του ατόμου αναγκαζόμαστε κάποιους να τους αποδεχτούμε ως εχθρούς, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πόσο μάλλον αν κάποιος εκδηλώνει τάσεις σκληρότητας, χειραγώγησης, και καταστροφικές συμπεριφορές και απόψεις για την διαφορετικότητα του Άλλου\ης. Αυτός σαφώς και δεν έχει χώρο σε οποιαδήποτε κοινωνική προσπάθεια. Αυτός ποτέ δεν θα μπορέσει να συναντήσει τον οποιοδήποτε Άλλο, χωρίς την ασφάλεια προσωπείων, καθιερωμένων ρόλων και προσδιορισμένων προσδοκιών και για αυτό δεν χωρά ανάμεσά μας. Ο συντηρητισμός είναι η κοινωνική έκφραση όλων των παραπάνω, καθώς έχει την τάση να συγκρίνει, να υπερτιμά, να υποτιμά τους ανθρώπους, να τους κατατάσσει και να ρυθμίζει ανάλογα τους διαχωρισμούς μεταξύ τους. Για αυτό και είναι το αγαπημένο δόγμα των κυρίαρχων, μιας και με αυτόν τον τρόπο έχουν το “επάνω χέρι” στις κοινωνικές σχέσεις. Βέβαια αν κάποιες φορές αναγκάζονται να υποδύονται τους προοδευτικούς αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα λόγω της αντικυριαρχικής δράσης των καταπιεζόμενων.

Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό

Με αυτήν την βαθιά κοινωνική αντίληψη για τον άνθρωπο, για μας είναι πρωτεύουσας σημασίας το ζήτημα της στάσης μας απέναντι στην αξία και τη σημασία του κάθε Άλλου, μιας και θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση του. Για αυτό και δείχνοντας σεβασμό στην ατομικότητα και την αξιοπρέπεια του κάθε Άλλου\Άλλης, ανεξάρτητα από τίτλους και μόρφωση, τασσόμαστε ενάντια σε ιδεολογικές ταυτότητες, οικονομικούς, φυλετικούς, έμφυλους, κοινωνικούς και οποιουσδήποτε άλλους διαχωρισμούς.

Ενάντια σε κάθε ιεραρχία

Οι σκέψεις, οι συλλογισμοί, οι εμπειρίες, οι διηγήσεις, οι προβληματισμοί, τα όνειρα μας βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την οποιαδήποτε καθοδήγηση, που θέτει σε κίνδυνο τη σχέση εμπιστοσύνης που χτίζεται μεταξύ μας. Ποντάρουμε στους εαυτούς μας, στις αμφιβολίες μας, στις αντιφάσεις μας, στην αυτοαποδοχή και στην αυτοκριτική, σε αντίθεση με την απάθεια και την αυτουποτίμηση, που δημιουργείται με το να είσαι μέλος μιας κατώτερης βαθμίδας σε οποιαδήποτε ιεραρχία.

Ενσυναίσθηση αντί κανόνων

Η ενσυναισθηματική κατανόηση για εμάς είναι ο μοναδικός κανόνας για τις μεταξύ μας σχέσεις. Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε καλύτερα τους άλλους, σαν να είμαστε ο άλλος, χωρίς να χάνουμε την ιδιοτικότητά μας ως αν. Καταλαβαίνοντας τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να αισθανθεί κάποιος, επικοινωνούμε καλύτερα μαζί του και ελέγχοντας τον αυθορμητισμό μας βρίσκουμε ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς, όπου μέσω των αντιθέσεων συνθέτουμε την ομοφωνία μας. Αυτή η διαλεκτική αντανάκλαση των λόγων είναι η επιβεβαίωση της ανθρώπινης επικοινωνίας και δεν είναι η αντανάκλαση του μηχανικού αυθορμητισμού των ατομιστών. Η ενσυναίσθηση ως βασικό χαρακτηριστικό του εν δυνάμει απελευθερωμένου ανθρώπου δεν είναι ούτε καταγγελία ούτε συμπέρασμα, είναι ερώτημα. Ένα ερώτημα που εκμαιεύει διαλεκτικά την πραγματική διάθεση για κατανόηση και αποδοχή του κάθε Άλλου\ης. Που οδηγεί την επικοινωνία των ανθρώπων σε ένα άλλο επίπεδο, που κάποιος ακούει ακόμα και τα λόγια που ακούγονται παράξενα στα δικά του αυτιά ή των άλλων. Αυτή ακριβώς η ενσυναίσθηση, αν είναι αμοιβαία, προωθεί την άνευ όρων αποδοχή και την εκδήλωση της αυθεντικότητας του καθένα. Σε μια τέτοια διαδικασία  η σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργείται μας δυναμώνει, ώστε να συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε πάνω στις ζωές μας.

 Αυτοοργάνωση ενάντια στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις

Με λίγα λόγια, αυτοοργάνωση για μας είναι οι εμπειρίες μας, ο δρόμος, οι αξίες μας, οι δράσεις, οι θεωρίες, κάθε τι που δομεί την αυτοεικόνα μας ως σύνολο ανθρώπων. Είναι οι πλούσιες δυνατότητές μας, που κατανοώντας τον κόσμο τον μεταβάλλουμε. Δομώντας τις δικές μας στάσεις ζωής, επιθυμούμε  να αναδείξουμε έναν άλλο κόσμο πέρα από αυτόν που οι κυρίαρχοι μας παρουσιάζουν ως τον μόνο δυνατό. Αμφισβητούμε τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και μέσα από την κριτική μας σε αυτές θέλουμε να φανερώσουμε την μιζέρια και την αθλιότητα που εμπεριέχουν.