Ζούμε στην αντίφαση, οι καταπιεζόμενοι, να δικαιολογούμε το σύστημα περισσότερο από τους καταπιεστές, παρά τις κοινωνικές ανισότητες.
Συνηθίζουμε να δικαιολογούμε την καταπίεση ως φυσική και αναπόφευκτη. Οι άνθρωποι που ζουν στον πάτο της κοινωνίας ευνοούν μέσω της δικαιολόγησης του συστήματος τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που τους εκμεταλλεύονται. Όταν ο καπιταλισμός απειλείται σώζεται από την εύνοια των καταπιεσμένων προς τους καταπιεστές, καθώς αποδίδουν οι ίδιοι αρνητικά στερεοτυπικά χαρακτηριστικά στον εαυτό τους ως τάξη.
Τέτοια είναι τα ρατσιστικά στερεότυπα για τους ξένους εργάτες και οτιδήποτε άλλο αναφέρεται στην υποτίμηση των προλεταρίων από τους ίδιους.
Το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν για το ότι ο άνθρωπος είναι δέσμιος των «θέλω» του και ότι ο κόσμος είναι ελεγχόμενος και δίκαιος, δημιουργώντας μας έτσι την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί αρμονικά και αξιοκρατικά.
Είναι το περίφημο ψέμα των αφεντικών «όποιος θέλει προκόβει» ξεχνώντας ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες σε αυτόν τον κόσμο και ότι αυτές τις καθορίζει η κοινωνική μας καταγωγή. Έτσι μέσω αυτών των στερεοτύπων παγιώνεται και αναπαράγεται η ιδεολογική στήριξη στον καπιταλισμό, από αυτούς κιόλας που δεν έχουν κανένα όφελος.
Aποτέλεσμα, η καταπίεση να παίρνει θεσμικά χαρακτηριστικά από εμάς τους ίδιους.
Με αυτόν τον τρόπο τα στερεότυπα λειτουργούν ως δικαιολογία για την προκατάληψη, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς. Για αυτό και μεγάλο μέρος των καταπιεζόμενων σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση (κ’άπου εκεί βρίσκεται και ένα αίτιο των ψυχολογικών προβλημάτων), καθώς μέσα από αυτήν την καθαρά μαζοχιστική διαδικασία , δικαιολογούμε τον εαυτό μας για την καταπίεση που ανεχόμαστε, προκειμένου να διατηρήσουμε μια συνάφεια σκέψης και στάσης ζωής. Η κοινωνική ιεραρχία που καθιερώνεται μέσα από αυτές τις διαδικασίες διατηρεί από τη μία την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων και διαιωνίζει την κυριαρχία των από πάνω. Όλα αυτά στηρίζονται
πρώτα από όλα στην ίδια την πεποίθηση του λαού για έναν «αυτόματα» δίκαιο κόσμο, στον οποίο ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει , που ακόμα και δεν συμβεί έτσι ,
υπάρχει και η θρησκεία να μας υποσχεθεί ότι αν κάτσουμε ήσυχοι θα δικαιωθούμε…
στην άλλη ζωή , όσο οι πλούσιοι το γλεντάνε κανονικά στις πλάτες μας, σήμερα.
Αυτή η πίστη μας σε έναν δίκαιο κόσμο, αν και διαψεύδεται καθημερινά, καθηλώνει τον προλετάριο στο να δικαιολογεί τον εαυτό του για το ότι δεν επαναστατεί ενάντια στους καταπιεστές του. Σε αυτή την συνθήκη τείνουμε να εξηγούμε τις καθημερινές μας αντιφάσεις με την πίστη μας στην αξιοκρατία, στην εγκόσμια και στη θεϊκή δικαιοσύνη .
…πίστη μόνο στις ατομικές και συλλογικές μας δυνάμεις
να επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι έναν δίκαιο κόσμο.
Ριφιφι στον αλλοτριωμένο κόσμο του εμπορεύματος για την επανοικειοποίηση της ζωής
https://rififi.espivblogs.net/