Σήμερα ημέρα γενικής απεργίας και με αφορμή τις επικείμενες απολύσεις διακοσίων και πλέον εργαζομένων του δήμου πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στις Δημοτικές υπηρεσίες του Ασπροπύργου.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν συμμετείχαν στην απεργία. Από τη κουβέντα που κάναμε με κάποιους από αυτούς διαπιστώσαμε απάθεια, μοιρολατρία, εναπόθεση των ελπίδων για ακύρωση των απολύσεων σε μια ενδεχόμενη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της εξουσίας και –ευτυχώς- κάποια ψήγματα ευχάριστης έκπληξης που κάποιοι αλληλέγγυοι πήραν την πρωτοβουλία να ασχοληθούν με το ζήτημα των απολύσεων των δημοτικών υπαλλήλων.
Όλες οι αυταπάτες για σωτήρες, λύπηση από τους <<από πάνω>> πρέπει να καταρριφθούν(και θα καταρριφθούν έτσι και αλλιώς). Όλοι όσοι ανήκουμε στον κόσμο της εργασίας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την κοινωνική μας θέση αναπτύσσοντας ταυτόχρονα σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας.
Να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν.
Να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας, για την ζωή μας.
Ενάντια στον ατομικισμό που καλλιεργούν κράτος και αφεντικά να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά…
213 εργάτες-τριες του Δήμου Ασπροπύργου απειλούνται με απόλυση…
Ούτε ένα βήμα πίσω, κανένας εργαζόμενος στον δρόμο.
Στον καπιταλισμό η εργασία μετατρέπεται σε εμπόρευμα, προς όφελος των αφεντικών και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως τέτοιο. Ειδικά για την περίπτωση του δήμου μας, ήταν ένα πεδίο όπου ο κάθε δημοτικός αρχοντίσκος πάρκαρε την πελατεία του. Η ταξική συνείδηση που είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί στους προλετάριους, τόσα χρόνια ήταν απούσα και οι σημερινές απολύσεις είναι επίσης αίτιο αυτής της έλλειψης. Η κατάσταση όμως που επικρατεί στο δήμο οικονομικά είναι αποτέλεσμα των κηφήνων που ξεζουμίζουν τον τόπο και όχι των εργαζομένων. Αν και είναι ένα συνολικό ζήτημα, που ο δήμος μας είναι μόνο η τοπική του διάσταση ,γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Δήμος Ασπροπύργου ήταν ¨μαγαζί γωνία¨ για να κερδοσκοπούν και οι ντόπιοι τσιφλικάδες πολιτευτές.
Δεν θα μας στρέψουν, λοιπόν εναντίων αυτών που πολεμάνε για τα δικαιώματα τους. Κάποιοι αξιοθρήνητοι, πνιγμένοι στον ατομικισμό τους, γκρινιάζουν για τα σκουπίδια, την ώρα που οικογένειες πετιούνται στον δρόμο. Το να αγωνίζεσαι για το ψωμί σου μοιάζει παράλογο στους χορτασμένους. Παράλογες απαιτήσεις σε παράλογους καιρούς…
Ζώντας σε αυτήν την συνθήκη πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ότι αφορά την κατεύθυνση που θα έχει ο θυμός και η οργή μας. Θα πρέπει να ασκήσουμε κριτική σε αυτούς που δημιούργησαν την υπάρχουσα κατάσταση και όχι σε εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία της απόλυσης, των απλήρωτων υπερωριών, της εντατικοποίησης της εργασίας. Να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους της πνευματικής και ποσοτικής υποβάθμισης της ζωής μας σε όσους στήριξαν ή συνεχίζουν να στηρίζουν το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα . Κάποτε τους ήμασταν εξαιρετικά χρήσιμα ως εκλογική πελατεία σήμερα όχι.
Το σύστημα επιδιώκει να μας διαμορφώσει την πεποίθηση ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς για την ανεργία μας. Γι’ αυτό και καλύπτουν τις απολύσεις με τον φερετζέ της αξιολόγησης. Η ανεργία όμως, είναι πρόβλημα συλλογικό και όχι ατομικό όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Ας αναλογιστούμε-ως κόσμος της εργασίας- ποιούς έχουμε πραγματικά απέναντι μας και με ποιούς ζούμε μαζί τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Την λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση την συλλογική δράση και την επίθεση στους κυρίαρχους (ντόπια και ξένα αφεντικά, οικονομικά και πολιτικά). Δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες ούτε μεσσίες και μαγικές λύσεις, μην ονειρευόμαστε ότι κάποιος άλλος θα κάνει την αρχή, μην αφήσουμε αυτό που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνει σήμερα για αύριο. Θα πρέπει να εστιάσουμε στο καπιταλιστικό σύστημα και να καταλάβουμε ότι αποτελεί την πηγή των δεινών μας.
Η ανεργία εξάλλου είναι ένα όπλο στα χέρια των πλουσίων. Οι άνεργοι αποτελούν τον μοχλό με τον οποίο τα αφεντικά καταφέρνουν να κρατούν φρόνιμους τους εργάτες, να τους μειώνουν τον μισθό και να τους αναγκάζουν να δουλεύουν πιο εντατικά, απειλώντας τους με το φάσμα της απόλυσης. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε ακούσει την φράση <<…Ξέρεις πόσοι περιμένουν για δουλειά έξω…>>.
Η πείνα είναι εχθρός όλων των ανθρώπων και γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι της.
¨Είναι ένα θεριό-δυνατό και σκληρό-που χτυπά κατευθείαν στο στομάχι-
Το πρωί που ξυπνώ-ψάχνω τρόπο να βρω-ν’ αποφύγω μαζί του τη μάχη.¨
Γ.Μαρκόπουλος
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ,ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ