Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στις 13/5/2013 σε τσιμεντεργάτες από το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ στη Χαλκίδα οι οποίοι αυτήν την περίοδο απολύονται πέντε-πέντε κάθε μήνα από την πολυεθνική Lafarge. Η Lafarge έχει σταματήσει την παραγωγή αλλά αρνείται να παραδώσει την άδεια λειτουργίας του εργοστασίου. Το site του σωματείου των εργατών είναι: http://www.eetx.gr.
Λίγα λόγια για τους ταξικούς αγώνες
Ένας αγώνας είναι ριζοσπαστικός και επικίνδυνος για το κράτος και το κεφάλαιο μόνο όταν αμφισβητεί και αρνείται τα δομικά τους στοιχεία.
Η μισθωτή εργασία και η ιδιοκτησία είναι δύο έννοιες κομβικές στον καπιταλισμό. Μέσω της μισθωτής εργασίας οι εργάτες παράγουν εμπορεύματα τα οποία είναι ιδιοκτησία της αστικής τάξης. Το κράτος είναι ο εξουσιαστικός μηχανισμός που προστατεύει αυτήν την κατάσταση και διασφαλίζει την αναπαραγωγή της.
Οι προλετάριοι στον αγώνα τους ενάντια στην εκμετάλλευση αναπτύσσουν διάφορες πρακτικές, κάποιες από αυτές μπορεί να είναι ριζοσπαστικές, ενώ κάποιες άλλες όχι.
Η διαμαρτυρία είναι μια μορφή αγώνα που δεν απειλεί σε τίποτα το σύστημα, αντιθέτως οι διαμαρτυρόμενοι παρακαλάνε τα αφεντικά να τους λυπηθούν και να συνεχίσουν να τους εκμεταλλεύονται με λιγότερο άθλιους όρους. Αυτή η πρακτική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την απεργία διαρκείας με αίτημα τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, διότι στην τρέχουσα ιστορική περίοδο ο καπιταλισμός βρίσκεται σε παγκόσμια κρίση, η οποία στην Ελλάδα είναι σε προχωρημένο επίπεδο, πράγμα που σημαίνει ότι τα αφεντικά δεν έχουν πώς να αξιοποιήσουν την εργατική δύναμη των προλετάριων και έτσι ένα κομμάτι αυτών τους είναι άχρηστο. Μια απεργία διαρκείας σε ένα εργοστάσιο που είναι έτοιμο να κλείσει και η κατάληψή του με στόχο να μην σπάσει η απεργία θα ήταν η χαρά των αφεντικών, γιατί τα αφεντικά ξέρουν ότι αντέχουν πιο πολύ σε διάρκεια από τους προλετάριους, είναι θέμα αποθεμάτων και οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα συγκριτικά με τα αφεντικά τους. Όλα μας δείχνουν ότι ο ρεφορμισμός από όπου κι αν προέρχεται αδυνατεί να δώσει λύση και έτσι η μόνη διέξοδος από αυτήν την κατάσταση που πάει από το κακό στο χειρότερο είναι η αμφισβήτηση του καπιταλισμού, η αμφισβήτηση των θεμελίων του και η άρνηση υιοθέτησης κάθε δράσης που αναπαράγει το σύστημα.
Η κατάληψη του εργοστασίου και η αυτοδιαχείρισή του από την κοινωνία είναι η μόνη λύση.
Η κατάληψη του χώρου του εργοστασίου και η οικειοποίησή του από τους αγωνιστές το απελευθερώνει από το κεφάλαιο, την εξουσία και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς που παράγουν (για παράδειγμα κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργείται από το εμπόρευμα που αποκλείει οποιονδήποτε δεν έχει την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη για να το αποκτήσει). Έτσι προκύπτει η αμφισβήτηση της ατομικής ιδιοκτησίας και κάθε κοινωνικού διαχωρισμού (δηλαδή διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση τις κατηγορίες: εργαζόμενος, άνεργος, φοιτητής, μαθητής, μετανάστης, ντόπιος).
Η αυτοδιαχείριση είναι η θετική-δημιουργική αμφισβήτηση της ιεραρχίας και συνεπώς κάθε διαχωρισμένης εξουσίας, κρατικής και μη, από τα υποκείμενα (δηλαδή από αυτούς που διεξάγουν τον αγώνα).
Έχοντας προσδιορίσει έτσι το περιεχόμενο της αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου από την κοινωνία (και όχι αποκλειστικά και μόνο από τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο όσο αυτό ήταν υπό καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας), αμφισβητείται η μισθωτή εργασία, γιατί πλέον το εργοστάσιο δεν θα παράγει εμπορεύματα αλλά θα διαθέτει τα προϊόντα του χωρίς αντίτιμο στην υπόλοιπη κοινωνία. Το κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο δεν είναι απλά μια μορφή αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά είναι και το ίδιο το περιεχόμενο του αγώνα. Είναι το μέσο και ταυτόχρονα ο σκοπός του αγώνα γιατί κατά την διεξαγωγή του τα υποκείμενα δεν δημιουργούν μεταξύ τους σχέσεις που αναπαράγουν το σύστημα αλλά αυτές που το ανατρέπουν.
Με πιο απλά λόγια, το εργοστάσιο θα συνεχίζει την παραγωγή αγαθών (όχι εμπορευμάτων) και θα διευθύνεται από το κομμάτι της κοινωνίας που θα είναι διατεθειμένο να υλοποιήσει οτιδήποτε θα αποφασίζει συλλογικά και αντιιεραρχικά λαμβάνοντας διαρκώς υπόψη του τις δικές του ανάγκες και ταυτόχρονα τις ανάγκες της υπόλοιπης κοινωνίας.
Βασική συνθήκη για να μην κατασταλεί ή εκφυλιστεί αυτό το εγχείρημα είναι η ποιοτική και ποσοτική του γενίκευση.
Ποιοτική γενίκευση προκύπτει όταν οι νέες κοινωνικές σχέσεις, που αναπτύσσουν οι προλετάριοι καθώς αγωνίζονται, αντικαθιστούν μόνιμα τις παλιές κοινωνικές σχέσεις. Οι νέες σχέσεις θα είναι αντιιεραρχικές, αντιεμπορευματικές και αδιαμεσολάβητες, σε αντίθεση με τις παλιές που είναι διαμεσολαβημένες από το χρήμα και την ιδεολογία (θεωρούμε ιδεολογία ένα κλειστό σύστημα ιδεών, μια θεωρία διαμορφωμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εξουσία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυταπατών στους εκμεταλλευόμενους).
Ποσοτική γενίκευση προκύπτει όταν ακολουθούν την ίδια πρακτική και οι υπόλοιποι προλετάριοι, όπου και να βρίσκονται. Έτσι διευκολύνεται η επικοινωνία και η συνεργασία μεταξύ τους και γίνεται πιο δύσκολη η καταστολή τους από το κράτος.
Η αυτοάμυνα του εγχειρήματος ενάντια στην ύπουλη καταστολή της εργοδοσίας και οποιωνδήποτε άλλων στοιχείων της αντίδρασης (αριστερών ηγετών, ιδεολόγων, συνδικαλιστών) διασφαλίζεται μόνον από τα αντανακλαστικά των προλετάριων που είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Τα αντανακλαστικά αυτά, που αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται μόνο κατά τη διάρκεια του αγώνα, είναι η άρνηση ανάθεσης της εξουσίας σε οποιονδήποτε και συνεπώς η άρνηση παραίτησης και εξειδίκευσης.
Στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί γενίκευση…
Η καταστολή θα είναι πιο άμεση και πιο έντονη από ότι σε κάθε άλλη περίπτωση διότι τώρα θα αμφισβητείται η βάση του καπιταλιστικού συστήματος. Παρόλα αυτά μόνο θετικά μπορούν να είναι τα αποτελέσματα. Μόνο και μόνο η προσπάθεια να πάει ο αγώνας για ζωή ένα βήμα (ποιοτικά) πιο μπροστά θα έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάσει κάθε επόμενο αγώνα, θα γίνει κριτήριο για κάθε επόμενη προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης προς όφελος της επανάστασης, θα είναι γερό χτύπημα σε όλες τις αυταπάτες που δημιουργούν οι ιδεολογίες, είτε αυτές είναι κυρίαρχες είτε όχι.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, προτείνουμε:
- Κατάληψη και αυτοδιεύθυνση του εργοστασίου από την κοινωνία (δηλαδή από όποιο κομμάτι της θα θελήσει να πάρει μέρος στην διαδικασία λήψης των αποφάσεων και στην υλοποίησή τους).
- Κάλεσμα από την πρώτη στιγμή να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι προλετάριοι σε ανάλογες πρακτικές αγώνα και να γίνει γνωστό ότι η επιτυχία του αγώνα βρίσκεται σε άμεση σχέση με την πορεία του υπόλοιπου ανταγωνιστικού (ως προς τον καπιταλισμό) κινήματος.