Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε από συντρόφους σε “ενημερωτική” ημερίδα προγράμματος για ανέργους, την Πέμπτη, 8 Μαΐου 2014 στην αίθουσα του «Πνευματικού Κέντρου» του Δήμου Ασπροπύργου.
http://ekepee.gr/%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b4%ce%b1/
Είναι το γνωστό προεκλογικό πεντακοσάρικο που διέθεσε ο Σαμαράς, από το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνησή τους με το να ληστεύει τους προλετάριους. Αυτό το πεντακοσάρικο το διέθεσε να το διαχειριστούν τα τσιράκια του, οι τοπικοί αρχοντίσκοι για να κάνουν τους άρχοντες μια εβδομάδα πριν τις εκλογές.
Στην συγκεκριμένη ημερίδα ήταν ομιλητές όλος ο τοπικός συφερτός και έπαιζαν με τον πόνο πάνω από εκατό ανέργων, κάνοντας τους εκλογική κατήχηση, εκτός από τις μπούρδες που προπαγανδίζαν για την ωφέλεια των προγραμμάτων αυτών (ο φασίστας δήμαρχος Ασπροπύργου με το λοιπό σκυλολόι χρυσαυγιτών δημοτικών συμβούλων, η υποψήφια αντιπεριφερειάρχης με τον σγουρό και άλλους πασόκους περιφερειακούς συμβούλους, ντόπιοι ρουφιάνοι δημοσιογραφίσκοι).
Μοιράστηκε κείμενο σε όλους τους ανεργους, από τους οποίους υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση παρ’ όλο που οι προϊστάμενοι του ΚΕΚ (εργολάβου του προγράμματος) προσπάθησαν να μας εμποδίσουν.
Αφού δεν τα κατάφεραν απείλησαν συνάδελφο που συμμετείχε στην παρέμβαση ότι ξέρουν το όνομα του.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΣΑΣ
Aκολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ…
Η ανεργία είναι ένα όπλο στα χέρια των πλουσίων. Οι άνεργοι αντιμετωπίζονται ως πλεονάζων εργατικό δυναμικό και οι εργαζόμενοι ως προνομιούχοι. Στην εποχή μας, με την τρέχουσα τεχνολογική εξέλιξη είναι δυνατό να δουλεύουν όλοι λιγότερο από οχτώ ώρες και με υψηλότερους μισθούς. Παρόλα αυτά, το κεφάλαιο εκμεταλλευόμενο την απειλή της ανεργίας, μας μειώνει τους μισθούς και μας βάζει να κάνουμε απλήρωτες υπερωρίες (είναι ξεκάθαρη η υποκρισία των αφεντικών, με 1.500.000 άνεργους, αν πραγματικά θέλανε να λύσουν το πρόβλημα θα καταργούσαν πρώτα από όλα τις υπερωρίες).
Ενδεικτικά είναι το πώς χρησιμοποιούνται από το κράτος τα επιδοτούμενα προγράμματα (voucher, «κοινωφελής» εργασία σε Μ.Κ.Ο και τοπική αυτοδιοίκηση κλπ) για την δήθεν αντιμετώπιση της ανεργίας. Σε αυτά μας κάνουν να δουλεύουμε τις περισσότερες φορές ανασφάλιστοι και με μισθούς κάτω από τον βασικό, που τους εισπράττουμε όποτε τους καπνίσει (λες και θα μπουν οι ανάγκες μας στο ψυγείο μέχρι να πληρωθούμε) .
Μήπως κάπως έτσι καθιερώνονται και οι εργασιακές σχέσεις του αύριο; Έτσι παίρνουν θάρρος οι εργοδότες να πληρώνουν με έναντι. Η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι μας φορολογούν και με (σχεδόν) 25%. Την χρησιμότητά όλων αυτών τη βλέπουμε στην υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης. Μπορούμε εύκολα να την αντιληφθούμε αν δούμε την πορεία του βασικού μισθού από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης. Το 2009 ήταν περίπου 920 ευρώ μικτά, σήμερα έχει πέσει στα 580 ευρώ. Ανέκαθεν η ανεργία στον καπιταλισμό ήταν ένα ισχυρότατο όπλο στα χέρια των αφεντικών, μοχλός πίεσης του βιοτικού μας επιπέδου προς τα κάτω για να πλουτίζουν οι λίγοι .
Το σύστημα επιδιώκει να μας διαμορφώσει την πεποίθηση ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς για την ανεργία μας. Έτσι είναι λογικό να μας δημιουργούν ενοχές όταν δεν πάμε σε δουλειές που δεν μας αρέσουν. Η σχέση
κούρασης-μισθού με τα σημερινά δεδομένα είναι δυσανάλογη. Η έλλειψη δημιουργικότητας σε μια εργασία – αγγαρεία που με το ζόρι μπορούμε με αυτά που μας προσφέρει να ζήσουμε είναι λογικό να προκαλεί απέχθεια. Η ανεργία είναι πρόβλημα συλλογικό και όχι ατομικό, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Γνωρίζουμε ότιστο καπιταλιστικό σύστημα η ανθρώπινη παραγωγική δραστηριότητα παίρνει την αλλοτριωτική μορφή της μισθωτής εργασίας και παράγει εμπορεύματα που πολλές φορές δεν χρειάζονται σε τίποτα αντί να επικεντρώνεται στις πραγματικές μας ανάγκες και στον άνθρωπο. Δεν τρέφουμε μίσος για την εργασία, τη δουλεία σιχαινόμαστε.
Ζώντας αυτήν την συνθήκη πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε ότι αφορά την κατεύθυνση που θα έχει ο θυμός και η οργή μας. Θα πρέπει να ασκήσουμε κριτική σε αυτούς που αφού δημιούργησαν την υπάρχουσα κατάσταση τώρα την διαιωνίζουν. Αυτοί είναι όσοι στηρίζουν το υπάρχον κοινωνικό/οικονομικό σύστημα. Κάποτε τούς ήμασταν εξαιρετικά χρήσιμοι (βλέπε περίοδο κατασκευής ολυμπιακών έργων), σήμερα όχι.
Να μην πέσουμε στην παγίδα του κοινωνικού κανιβαλισμού και τα βάζουμε με αυτούς που πεινούν μαζί μας, τους μετανάστες, τους Ρομά, τους άστεγους και άλλες καταπιεζόμενες κοινωνικά ομάδες. Ας αναλογιστούμε -ως κόσμος την εργασίας- ποιους έχουμε πραγματικά απέναντι μας και με ποιους ζούμε μαζί τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Την λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί. Μέσα από την συνειδητοποίηση, την συλλογική δράση και την επίθεση στους κυρίαρχους. Δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες ούτε μεσσίες και μαγικές λύσεις, μην ονειρευόμαστε ότι κάποιος άλλος θα κάνει την αρχή, μην αφήνουμε αυτό που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνει σήμερα για αύριο. Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημά μας και δεν θα τον ρίξει κανείς άλλος για χάρη μας.
Η οργάνωση των ανέργων είναι το πρώτο βήμα για την κοινωνική χειραφέτηση.
“Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.”
Τάσος Λειβαδίτης
Ριφιφι στον αλλοτριωμένο κόσμο του εμπορεύματος για την επανοικειοποίηση της ζωής