Στις αίθουσες της πλήξης…
Η βαρεμάρα στο σχολείο είναι κάτι κοινό σε όλους του μαθητές, είναι το πρώτο πρόβλημα που παράγει ένας θεσμός που χρησιμοποιείται από το σύστημα για να καταστρέψει την μαγεία των παιδικών και εφηβικών χρόνων του ανθρώπου έτσι ώστε να τον μετατρέψει σε υποτακτικό εργάτη για τα αφεντικά και εξημερωμένο υπήκοο για το κράτος.
Πιο συγκεκριμένα, το σχολείο είναι ένας κρατικός θεσμός που προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τι θα ακολουθήσει στην συνέχεια της ενήλικης ζωής τους και πως αυτά θα πρέπει να συμπεριφέρονται. Για αυτό το λόγο τους παρέχει τη γνώση με μίζερο και βαρετό τρόπο, τους αναγκάζει να πειθαρχούν σε ανούσιους κανόνες, σε καθηγητές και διευθυντές. Αφού στερεί το δικαίωμα στην πρωτοβουλία για την αναζήτηση της γνώσης τους καθοδηγεί και τους διδάσκει κάποιες φορές αντιεπιστημονικά και αντιπαιδαγωγικά μαθήματα, όπως τα θρησκευτικά και η διαστρεβλωμένη και αλλοιωμένη με εθνικιστικά στοιχεία ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο το σχολείο θέλει να παράγει υποταγμένους ανθρώπους με εθνική και όχι ταξική συνείδηση, ανταγωνιστικούς και παρτάκιδες έτσι ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι τα κοινωνικά και ταξικά προβλήματα είναι μια υπόθεση όχι απλά και μόνο ατομική (για τον καθένα) αλλά και συλλογική (που τους αφορά όλους).
Εκτός από τα παραπάνω, το ίδιο το σχολείο θεσμοθετεί μέσω της βαθμολογίας και της τιμωρίας την ενδοσχολική βία. Οι βαθμοί καλλιεργούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και δημιουργούν ένα φετίχ στα παιδιά, αφού πλέον δεν διαβάζουν για την γνώση αλλά για τον ‘καλό βαθμό’ και για να ξεπεράσουν τους συμμαθητές τους ώστε να είναι οι πρώτοι της τάξης. Οι τιμωρίες (απουσίες, εργασίες, μείωση διαγωγής) έρχονται για να επιβάλουν όλα τα παραπάνω μέσω του φόβου που προκαλούν, δηλαδή όποιος μαθητής δεν μπορεί ή δεν θέλει να βιώσει όλους αυτούς του καταναγκασμούς, τιμωρείται ώστε να περάσει το μήνυμα σε όποιον άλλο δυσανασχετεί, ότι θα ζήσει αυτόν τον ύπουλο παραλογισμό χωρίς άλλη επιλογή.
…όταν βρωμάει παντού υποταγή…
Όταν το κράτος, με κάθε αλλαγή υπουργού φτιάχνει και ένα δήθεν νέο σχολείο, όλο και πιο εμπορευματοποιημένο, που χρηματοδοτείται από διάφορους χορηγούς για τις ανάγκες του, στο οποίο αλωνίζουν οι φασίστες και η εξουσία επιβάλλεται με όλο και πιο βίαια μέσα (βλ. τα κατειλημμένα σχολεία όπου μπήκαν οι μπάτσοι και συνέλαβαν μαθητές λίγες βδομάδες πριν)….
Όταν τα παιδιά των εργατών βιώνουν τον αποκλεισμό από την γνώση (ή τουλάχιστον όση από αυτήν έχει απομείνει στην αγνή της μορφή) διότι δεν μπορούν να πληρώσουν τα φροντιστήρια ή αναγκάζονται να πάνε για δουλειά μια ώρα αρχύτερα και πλήρως υποτιμημένα να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί…
Όταν η πειθαρχία επιβάλλεται κάθε στιγμή στην αίθουσα και στο διάλειμμα μέσω του ρόλου του καθηγητή (η αλήθεια είναι ότι πολλοί καθηγητές θα θέλανε μεταδίδοντας την γνώση να παράγουν καλύτερους ανθρώπους, παρόλα αυτά όμως παράγουν υπάκουους σκλάβους), τότε…
…η ζωή κάνει κοπάνα!
Να αμφισβητήσουμε τον τρόπο που μεταδίδεται η γνώση.
Να γίνουν τα σχολεία φυτώρια ενός καλύτερου κόσμου, κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης ενάντια στον φόβο και τον φασισμό.
Αποχή από τις παρελάσεις και συμμετοχή σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις.