Ριφιφι

Η περίφημη ελπίδα ήρθε!

Αλλά ήρθε μόνο για την εθνική ενότητα… για να γεφυρώσει τα όποια χάσματα, που όσο μικρά και να είναι, είναι τα μόνα υπαρκτά,  αυτά που καταφέραμε να της προκαλέσουμε εμείς οι περήφανοι προδότες της. Χάσματα μέσα στα οποία καταφέραμε άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ να αγωνιστούμε για τα δικά μας προλεταριακά συμφέροντα. Τώρα,  με τον σύριζα στην διαχείριση της κρατικής εξουσίας  αν και φαινομενικά/θεαματικά  εκδηλώνεται μια δικαίωση/νίκη διάφορων κινημάτων, στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι το σύστημα να πασχίζει να επιβάλει αυτήν την θεαματική νίκη ως ένα υπαρξιακό όριό σε αυτά τα κινήματα.

Κάπου εκεί, λοιπόν, στην σαπίλα του εθνικισμού-με-αριστερό-πρόσημο-πλέον, που για χάρη του ακόμα και η Χρυσή αυγή κάνει “αριστερές” στροφές, στις φωνές  ενάντια στους κακούς ευρωπαίους (που ούτε καν αντιιμπεριαλιστικές δεν είναι*), στις κλάψες και στα χαζοχαρούμενα μαζέματα στο σύνταγμα γεννιέται η νέα, μετεκλογική, μορφή της επίθεσης των αφεντικών στα ταξικά μας συμφέροντα. Κάπου εκεί γεννιέται και η υποτίμηση της ταξική μας συνείδησης και νοημοσύνης. Κάπως έτσι  σιγά σιγά η υποτίμηση αυτή εσωτερικεύεται και από κάποια κομμάτια της τάξης μας, που κατά καιρούς συμμετείχαν σε ταξικούς αγώνες και γίνεται πλέων αυτοϋποτίμηση. Κάπου εδώ η ταξική συνείδηση εθνικοποιείται…

Οι φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις  στην πλατεία συντάγματος είναι η αριστερή συνεισφορά στην εθνική ενότητα. Η αρχή μια εποχής που θα είναι πιο αφιλόξενη για οποιονδήποτε επιμένει να κρατά αμόλυντο από εθνικισμούς το ταξικό του μίσος.

Ενάντια στις ελπίδες που μας φέρνουν…
…δεν ελπίζουμε παρά μόνο στους εαυτούς μας, στις δικές μας δυνάμεις!

*με γνώμονα ότι αν ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού τότε ο αντιιμπεριαλισμός είναι το κατώτατο στάδιο της ταξικής πάλης… ούτε αυτό δεν  υπάρχει σε αυτές τις συγκεντρώσεις, που ακόμα και οι ταξικές προσεγγίσεις για την ιμπεριαλιστική φύση της ΕΕ και των κρατών της κονσερβοποιούνται με έναν αποπροσανατολιστικό αντιμερκελικό αντιγερμανισμό, που το μόνο που προωθεί είναι την εθνική και όχι την ταξική ενότητα.

Μοίρασμα κειμένου πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Ασπροπύργου, σε εκδήλωση για το περιβάλλον, ώστε να δώσουμε έναν τόνο ριζοσπαστικής οικολογικής συνείδησης σε αντίθεση με τους επαγγελματίες οικολόγους που αποκρύπτουν το πραγματικό αίτιο της λεηλασίας της φύσης, τον καπιταλισμό. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

ΤΟΞΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ  ME ONOMATEΠΩΝΥΜΟ…

 Ο Ασπρόπυργος στο σύστημα των πλουσίων, τον καπιταλισμό, μπορεί να είναι μόνο η «χωματερή» των επιχειρηματικών τους  Τα περιβαλλοντικά εγκλήματα γίνονται ακόμα πιο διαδεδομένα (από ότι ήδη είναι) σε καιρούς  καπιταλιστικής κρίσης. Οι επιθέσεις όμως του κεφαλαίου στη φύση αντιμετωπίζονται με άλλους τρόπους, όπως της Χαλκιδικής.  Σε αυτό το σημείο θεωρούμε σημαντικό να επισημάνουμε ότι το επιχείρημα για τις θέσεις εργασίας που δημιουργούν ,οι νέες εξαιρετικά επιβλαβείς για το περιβάλλον επιχειρήσεις, διατυπώθηκε τόσο στη Κερατέα όσο και στις Σκουριές.  Μόνο που εκεί οι κάτοικοι δεν πείστηκαν από αυτό και επέλεξαν να υπερασπιστούν την φύση και κατά συνέπεια την ποιότητα ζωής τους .

 Σίγουρα υπάρχουν πολλοί παράγοντες που διαμόρφωσαν αυτή τη συνθήκη.  Το σημαντικότερο ρόλο, σαφέστατα τον διαδραματίζουν οι εκάστοτε δημοτικοί αρχοντίσκοι , οι οποίοι είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι για τον αέρα που αναπνέουμε, αφού για αυτούς ήταν πολιτική επιλογή να συναινέσουν στην εγκατάσταση  εξαιρετικά επιβλαβών για το περιβάλλον και την υγεία μας , εργοστασίων (βλέπε ΕΛ.ΠΕ). Φυσικά αυτή τους η συναίνεση διασφάλιζε και διασφαλίζει την επανεκλογή τους, αφού τα εργοστάσια είναι για αυτούς ένα εργαλείο μέσω του οποίου ικανοποιούν την κομματική τους <<πελατεία>>  (προσφέροντας την δήθεν ιδανική απασχόληση στους φτωχούς) και βέβαια μέσω του οποίου αποκτούν τους απαραίτητους πόρους για την επόμενη προεκλογική εκστρατεία. Έτσι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι παράλληλα με το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και τη βαθιά φτώχεια που μαστίζει πολλούς γείτονές μας, φρόντισαν να δημιουργήσουν και να γιγαντώσουν τον ατομικισμό και την απάθεια τόσο για τα κοινωνικά όσο και για τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Για αυτό και η περιβαλλοντική συνείδηση της πλειοψηφίας των Ασπροπυργιωτών βρίσκεται ακόμα και σήμερα σε εμβρυακό στάδιο. Έτσι πολλοί από αυτούς αρκούνται στη φράση <<…μακριά από εμάς να είναι…>>  και επικαλούνται τον θεό προκειμένου να ξορκίσουν τα αυτό-άνοσα νοσήματα που θερίζουν την περιοχή, λόγω του επιβαρυμένου περιβάλλοντος.

 Ο Ασπρόπυργος στον αντίποδα άλλων περιοχών της Ελλάδος (βλέπε Β.Π) αποτελεί τα τελευταία χρόνια την πίσω αυλή της Αττικής (και της Ελλάδας), με εξαιρετικά ζημιογόνα για το περιβάλλον εργοστάσια, παράνομες και ημι-παράνομες χωματερές κ.α. Στον καπιταλισμό, ο Ασπρόπυργος ως πόλη φτωχών σε ένα κόσμο φτιαγμένο για πλούσιους είναι καταδικασμένος το περιβάλλον του να είναι προς  εμπορική εκμετάλλευση. Στη διαμόρφωση αυτής της συνθήκης αναμφίβολα έχουν διαδραματίσει σημαντικότατο ρόλο οι εκάστοτε πλειοψηφούσες δημοτικές παρατάξεις, οι οποίες τα τελευταία 20 χρόνια κινούνται στο πολιτικό χώρο της δεξιάς με ισχυρότατες ακροδεξιές καταβολές. Αυτές οι πλειοψηφούσες δημοτικές παρατάξεις είτε έδωσαν την σιωπηλή συναίνεση τους είτε συμμετείχαν πιο ενεργά στην περαιτέρω περιβαλλοντική υποβάθμιση, καλυπτόμενες πίσω από τις θέσεις εργασίας που θα αποφέρουν οι νέες επενδύσεις. Έτσι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται (ή επιδιώκουν να ξαναδιαχειριστούν) την τοπική εξουσία, όχι μόνο δεν ήρθαν σε ρήξη με τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα κράτους-αφεντικών (μικρών, μεγάλων) αλλά έλαβαν και μέρος στο φαγοπότι. Πρώτα απ’ όλα έχτισαν τις πελατειακές τους σχέσεις. Σε απευθείας συνεννόηση με τα αφεντικά των επιχειρήσεων οι νέες επενδύσεις έπαιξαν τον ρόλο ενός parking για την κομματική τους πελατεία. Ενός πεδίου στο οποίο θα μπορούσαν να εξαγοράσουν την ψήφο και την συνείδηση του κόσμου, προσφέροντας ως “βόλεμα” μια δουλειά στη φάμπρικα. Έπειτα λειτούργησαν ξεκάθαρα προς την κατεύθυνση της ισχυροποίησης της καθεστηκυίας οικονομικά και πολιτικά τάξης.

 Οι υπεύθυνοι για την περιβαλλοντική υποβάθμιση του τόπου μας, για τα αυτό-άνοσα νοσήματα που «κάνουν θραύση”, για τα σκατά που αναπνέουμε, έχουν ονοματεπώνυμο.

 Είναι αυτοί που εκπροσωπούν ένα χρηματοοικονομικό σύστημα που κερδίζει εις βάρους της ζωής και του πλανήτη. Είναι αυτοί που καλλιεργούν την απάθεια του “εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι ….”, τον παρτακισμό και την “αξία” της πάση θυσίας οικονομικής ανέλιξης εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας .

 …να τις ρίξουμε στις αυλές των εξοχικών τους!

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΓΗ.

Σήμερα Κυριακή 11 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία (περίπου 100 ατόμων) στου δρόμους του Ασπροπύργου από τους απεργούς μετανάστες εργάτες της Γενικής Ανακύκλωσης και αλληλέγγυους, ως συνέχεια του αγώνα τους για την διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους. Η πορεία άρχισε από το δημαρχείο του Ασπροπύργου και κατευθύνθηκε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής ως απάντηση στις συλλήψεις που έγιναν την Δευτέρα 4/1, όταν οι απεργοί μετανάστες κατέλαβαν το εργοστάσιο για να μην εργαστούν οι απεργοσπάστες τους οποίους συνόδευαν τα ΜΑΤ.
Ο ρόλος της αστυνομίας ως security των αφεντικών επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά λειτουργώντας σαν υπερασπιστές του Λαζόπουλου (ιδιοκτήτη του εργοστασίου), ενός αφεντικού που χρωστάει δεδουλευμένα μηνών στου εργάτες, τους οποίους ανακυκλώνει κατά διαστήματα, ώστε να μην έχουν δικαιώματα και μέτρα ασφάλειας. Οι άθλιες συνθήκες εργασίας σε αυτό το κάτεργο έχουν στοιχίσει τη ζωή τουλάχιστον δύο εργατών τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα των εργασιακών συνθηκών που επικρατούν στον Ασπρόπυργο και την ευρύτερη περιοχή. Από το σκλαβοπάζαρο στην πλατεία σιντριβανιού Ασπροπύργου μέχρι τα εργοστάσια και τα χωράφια, στα οποία ζουν και δουλεύουν μετανάστες εργάτες, η εικόνα είναι η ίδια: πολύωρη, κακοπληρωμένη έως και απλήρωτη εργασία, δουλειά στις πιο επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία των εργατών και διαρκής τρομοκρατία σε περίπτωση που διεκδικήσουν εργασιακά δικαιώματα.
Για τα δεδομένα της περιοχής του Ασπροπύργου (ρατσισμός, απάθεια, ατομικισμός και άλλα πολλά…) και μόνο το γεγονός ότι απεργοί μετανάστες εργάτες πορεύτηκαν στους δρόμους του έχει μια αυταξία. Γεγονός είναι επίσης ότι ένα κομμάτι της αριστεράς προσπάθησε να το καπελώσει για τους δικούς της σκοπούς κολλώντας προεκλογικές αφίσες -άσχετες δηλαδή με τον λόγο της συγκέντρωσης- και μοιράζοντας τις κομματικές της σημαίες στους απεργούς. Όσο για την υπόλοιπη αριστερά έλαμψε δια της απουσίας της αφού μάλλον προτίμησε να κόψει τις πρωτοχρονιάτικες πίτες της. Για εμάς είναι δεδομένο ότι δεν πρέπει να εγκλωβίζεται το ταξικό περιεχόμενο μιας τέτοιας απεργίας σε προεκλογικά, χαζοχαρούμενα πανηγυράκια τα οποία αποδυναμώνουν την οποιαδήποτε πιθανότητα δημιουργίας εργατικής αλληλεγγύης. Για τους λόγους αυτούς, εμείς θα βρισκόμαστε στο πλευρό των απεργών μεταναστών εργατών και ενάντια στις αριστερές μεσολαβήσεις που απομονώνουν κι απονοηματοδοτούν τους ταξικούς αγώνες.

Δεν υπάρχουν έλληνες , δεν υπάρχουν ξένοι…
…υπάρχουν μόνο καταπιεστές και καταπιεσμένοι.

Νίκη στον αγώνα των απεργών μεταναστών εργατών της Γενικής Ανακύκλωσης Α.Ε.

Συνέλευση για την αυτοοργάνωση Άγρια δύση(Ασπρόπυργος,Ελευσίνα,Μέγαρα,Ν.Πέραμος)

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ενυπάρχει σε αυτά. 

Κάθε πράξη για να είναι απελευθερωτική πρέπει να εμπεριέχει μια συνολική κριτική σε ορισμένα στοιχεία του υπάρχοντος κόσμου. Έτσι το σύνολο των απελευθερωτικών πράξεων πρέπει να αποτελεί την συνολική κριτική του συνόλου των στοιχείων του υπάρχοντος κόσμου. Υπάρχει μια αμφίδρομη νοηματοδότηση μεταξύ του μερικού και του συνολικού. Το ένα παράγει το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι μια απελευθερωτική πράξη δεν αμφισβητεί με την κριτική της τα πάντα, αλλά αυτό που αμφισβητεί το αμφισβητεί σαν να έχουν προηγηθεί άλλες πράξεις που έχουν ήδη αμφισβητήσει όλα τα υπόλοιπα. Έτσι για να κριθεί μια πράξη πρέπει να ληφθούν υπόψη και ορισμένες προηγούμενες πράξεις και οι προθέσεις των υποκειμένων τους και αυτά που τα υποκείμενα θέλουν να πράξουν μελλοντικά. Κάθε πράξη είναι αυτοσκοπός και ταυτόχρονα το μέσο στο οποίο προεικονίζεται ένας άλλος σκοπός. Έτσι υπάρχει μια διαρκής κίνηση-εξέλιξη.

Η αλλοτρίωση με την μορφή του διαχωρισμού των σκοπών από τα μέσα.

Τα υποκείμενα αδυνατούν να διακρίνουν τους σκοπούς που εμπεριέχονται στην δραστηριότητά τους και για τον λόγο αυτό αποτυγχάνουν άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο να βρούνε τα μέσα που αντιστοιχούν στους σκοπούς τους. Αυτό αποτελεί πρόβλημα μόνο όταν αυτή η αδυναμία είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης. Μπορούμε να πούμε πως στην εμπορευματική/καπιταλιστική/αστική κοινωνία όλοι οι άνθρωποι είναι αλλοτριωμένοι με έναν απόλυτο τρόπο, από την στιγμή που η ίδια η κοινωνία είναι αλλοτριωμένη, αλλά δεν μπορούμε να μη δούμε ότι εντός της κοινωνίας αυτής υπάρχουν άνθρωποι που είναι αλλοτριωμένοι σε μικρότερο βαθμό ή ως προς διαφορετικές πτυχές στη ζωή τους από άλλους ανθρώπους. Σε αυτή τη διαφορά στον βαθμό της αλλοτρίωσης και στην πτυχή της ζωής που αυτή υπάρχει βρίσκει χώρο μια τάση για πραγματική επικοινωνία και αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων ενάντια στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Η ίδια αυτή τάση εμφανίζεται και ως προσπάθεια για την επανοικειοποίηση των πράξεών από αυτούς που τις πράττουν, την ανακάλυψη της δραστηριότητας που είναι αυτοσκοπός.

Το πείραμα ενάντια στην αυθεντία.

Κάθε αυθεντία πάνω σε ζητήματα της σύγχρονης ζωής προϋποθέτει μια συνθήκη στην οποία η αλλοτρίωση απουσιάζει απόλυτα. Κάτι τέτοιο σήμερα δεν υπάρχει και σίγουρα δεν θα υπάρξει μέχρι τουλάχιστον και την κατάργηση όλων των διαχωρισμών μεταξύ των ανθρώπων και των διαχωρισμών στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Στην καθημερινή ζωή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι πειράματα. Μεγάλα πειράματα σε ελεγχόμενους χώρους και χρόνους. Μικρά πειράματα σε μη ελεγχόμενους χώρους και χρόνους. Ανάλογα με τον σκοπό που έχουμε, κάνουμε πειράματα για να βρούμε τα μέσα στα οποία αυτός ενυπάρχει και κατά την διάρκεια των πειραμάτων επανεξετάζουμε διαρκώς το ενδεχόμενο αν ο σκοπός αξίζει τον κόπο. Ο γενικός-διαρκής στόχος είναι η κατάργηση της αλλοτρίωσης και συνεπώς η πραγμάτωση της αληθινής επικοινωνίας που υπάρχει σαν τάση παντού και πάντα.

Οι συνειρμοί που κινητοποιήθηκαν παρακολουθώντας την ζωντανή μετάδοση του ναυαγίου στην Αδριατική είναι πολλοί. Πέραν του πως οι βρυκόλακες των ΜΜΕ, στην δίψα τους για θέαμα, μας κρατούν σε ζωντανή σύνδεση με θανάτους ανθρώπων, μας έρχονται στο νου και οι εκατοντάδες μετανάστες που θαλασσοπνίγονται ανά διαστήματα σε όλη την Μεσόγειο, χωρίς τα κανάλια να δείχνουν την ίδια πρεμούρα.
Το ναυάγιο της Αδριατικής υπενθυμίζει στους ανθρώπους πως απέναντι στην φύση είναι ίδιοι. Η φύση αν ρίξει νερό θα το ρίξει για όλους. Απλά κάποιοι θα είναι άστεγοι ενώ κάποιοι θα έχουν σπίτι. Αν κάνει σεισμό θα το νιώσουν όλοι, απλά αυτοί που είναι φτωχοί μετά δεν θα έχουν σπίτι ενώ οι πλούσιοι θα έχουν ένα καινούριο. Βέβαια για τα κράτη οι τελευταίοι είχαν πληρώσει εισιτήριο… οπότε σύμφωνα με τις αξίες αυτής της κοινωνίας άξιζαν μια προσπάθεια “διάσωσης”. Βέβαια ούτε αυτό αρκούσε από ότι φάνηκε. Τρία κράτη «πάλευαν» (και καλά) μέρες να σώσουν ανθρώπους από τη θάλασσα. Μας υπενθύμισαν όμως ότι σε μια κοινωνία που η οικονομία είναι αυτοσκοπός, η αξία της ζωής είναι μετρήσιμη και όπως κάθε τι άλλο (εμπόρευμα) μετριέται με χρηματικές μονάδες. Και οι διασώσεις δεν φέρνουν χρήμα. Την ώρα που στέλνουν (ως Ευρώπη) διαστημόπλοια πανηγυρίζοντας. Στους καιρούς μας που αν είναι για πόλεμο τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Tα κράτη έδειξαν για άλλη μια φορά αυτό που έχουμε μυριστεί εδώ και καιρό, ότι υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν και να εκφράζουν την εξουσία και το κεφάλαιο, (ή καλύτερα την εξουσία του κεφαλαίου) πάνω στις ζωές μας.
Αυτή η κοινωνία που ανέχεται τους εφοπλιστές να κάνουν οικονομία σε μέτρα προστασίας, αυτή η κοινωνία που ανέχεται τους πλοιοκτήτες να βυθίζουν τα καράβια τους, για να πάρουν φράγκα από τις ασφάλειες θαλασσοπνίγοντας ανθρώπους, είναι η αστική κοινωνία που εμπορευματοποιεί τα πάντα και κοτσάρει παντού ανταλλακτικές αξίες: στον άνθρωπο, στο φυσικό περιβάλλον, στα συναισθήματα, στα πάντα. Είναι η αστική κοινωνία στην οποία το μόνο που γίνεται καλά είναι οι αγοραπωλησίες. Μόνο αυτές έχει ανάγκη και πρέπει να γίνονται καλά, για να διαιωνίζει την ύπαρξή της ως τέτοια, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες: φτώχεια, ρατσισμός, δυστυχία, ατυχήματα και θάνατος.

Αύριο στις 12 το μεσημέρι μικροφωνική παρέμβαση για τον Νίκο Ρωμανό στην Πλατεία Ηρώων στην Ελευσίνα.
Η αλληλεγγύη το όπλο μας.
ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ και άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες

Σήμερα ημέρα γενικής απεργίας και με αφορμή τις επικείμενες απολύσεις διακοσίων και πλέον εργαζομένων του δήμου πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στις Δημοτικές υπηρεσίες του Ασπροπύργου.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν συμμετείχαν στην απεργία. Από τη κουβέντα που κάναμε με κάποιους από αυτούς διαπιστώσαμε απάθεια, μοιρολατρία, εναπόθεση των ελπίδων για ακύρωση των απολύσεων σε μια ενδεχόμενη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της εξουσίας και –ευτυχώς- κάποια ψήγματα ευχάριστης έκπληξης που κάποιοι αλληλέγγυοι πήραν την πρωτοβουλία να ασχοληθούν με το ζήτημα των απολύσεων των δημοτικών υπαλλήλων.
Όλες οι αυταπάτες για σωτήρες, λύπηση από τους <<από πάνω>> πρέπει να καταρριφθούν(και θα καταρριφθούν έτσι και αλλιώς). Όλοι όσοι ανήκουμε στον κόσμο της εργασίας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την κοινωνική μας θέση αναπτύσσοντας ταυτόχρονα σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας.

Να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν.
Να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας, για την ζωή μας.
Ενάντια στον ατομικισμό που καλλιεργούν κράτος και αφεντικά να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Παρασκευή 21\11, 23:00

Πολυτεχνείο, Εξάρχεια, στο Μηχανουργείο…

εν όψει δικαστηρίων 4\11 και 8\1

https://athens.indymedia.org/post/1534187/

Κείμενο των συλληφθέντων του Κερατσινίου

Την Πέμπτη 18/9/2014 βρεθήκαμε στους δρόμους του Κερατσινίου, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Ήμερα μνήμης και αγώνα ενάντια στον φασισμό. Κατεβήκαμε στον δρόμο συνειδητά και οργανωμένα – σε μπλοκ με πανό και περιφρουρήσεις-  υπερασπιζόμενοι, για ακόμη μια φορά, τις συλλογικές μας αποφάσεις, δηλαδή αυτοοργανωμένα δίχως κομματικές διαμεσολαβήσεις.

Ενώ η πορεία των χιλιάδων αντιφασιστών βάδιζε στους δρόμους του Κερατσινίου, το μπλοκ των αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων δέχτηκε την επίθεση των δυνάμεων καταστολής, χωρίζοντάς το ουσιαστικά σε 2 κομμάτια. Ο συγκεντρωμένος κόσμος δεν πτοήθηκε συνεχίζοντας δυναμικά με συνθήματα και παλμό υπερασπίζοντας την παρουσία του στο δρόμο, με σκοπό να ενωθεί και πάλι με το κυρίως σώμα της πορείας. Σταθήκαμε αξιοπρεπώς απέναντι στις πολυάριθμες δυνάμεις των ΜΑΤ  που πλεύρισαν ασφυκτικά προκαλώντας διαρκώς, μέχρι την ολομέτωπη, πλέον, επίθεση που δεχτήκαμε λίγα λεπτά αργότερα.

Δακρυγόνα, ξυλοδαρμοί, εξύβριση, κατέληξαν σε δεκάδες προσαγωγές στο σωρό που οδηγήθηκαν με το γνωστό πλέον χολιγουντιανό τρόπο στη ΓΑΔΑ.

Μετά από αρκετές ώρες παραμονής εκεί μας ανακοινώνεται πως 64 από αυτές έχουν μετατραπεί σε συλλήψεις (61 πλημμεληματικού χαρακτήρα και 3 κακουργηματικού). Η τυχαία επιλογή και το ανυπόστατο των κατηγοριών  φαίνεται εξόφθαλμα από το ότι άτομα που προσήχθησαν σε διαφορετικό σημείο έχουν ενταχθεί σε κοινές ομάδες κατηγοριών, χωρίς κανένα στοιχείο απέναντί τους.

Ο ψυχολογικός πόλεμος, οι τραμπουκισμοί σε συντρόφους , οι ατελείωτες ώρες κωλυσιεργίας  των διαδικασιών, η απαγόρευση της επικοινωνίας με τους δικηγόρους και πολλές άλλες παρατυπίες ούτε μας λύγισαν, ούτεμας ξάφνιασαν.

Δε μας λύγισαν γιατί το δυνατότερο όπλο μας είναι οι δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης , που ισχυροποιήθηκαν αυτές τις δύο μέρες που βρεθήκαμε όμηροι στα χέρια του κράτους, καθώς είχαμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τους δεκάδες αλληλέγγυους που με τα συνθήματα και τις υψωμένες γροθιές εκμηδένιζαν τους τοίχους και τους μπάτσους που μας χώριζαν.

Δε μας ξάφνιασαν, καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο φασισμός δεν εμφανίστηκε ξαφνικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ούτε φυσικά και τελείωσε με τις θεαματικές συλλήψεις των χρυσαυγιτών από το “αντιφασιστικό” κράτος.

Η ουσία και τα περιεχόμενά του, άλλωστε μας είναι ξεκάθαρα μέσα από αναρίθμητες περιπτώσεις, όπως ο βασανισμός των 15 αντιφασιστών της μοτοπορείας, τα καθημερινά πογκρόμ  μεταναστών και ρομά στους δρόμους των μητροπόλεων καθώς και οι εκατοντάδες  δολοφονίες και βασανισμοί τους σε Α.Τ. και στρατόπεδα συγκέντρωσης, η δημόσια διαπόμπευση οροθετικών, η  ποινικοποίηση κάθε ριζοσπαστικής αντίληψης.

Για εμάς ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν τελειώνει με μία διαδήλωση, ούτε περιορίζεται σε καταγγελτικές δηλώσεις. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι και θα πρέπει να παραμείνει διαρκής, ολομέτωπος μέσα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Στις σχέσεις, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας,  ο φασισμός αντιμετωπίζεται συλλογικά και αδιαμεσολάβητα  μέχρι την οριστική εξάλειψή του.

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

Συνέλευση συλληφθέντων της αντιφασιστικής πορείας στις 18/9/2014 στο Κερατσίνι

Πολύ καιρό πριν την συμπλήρωση ενός έτους από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα φαινόταν ποιος ήταν ο χαρακτήρας που προσπαθούσαν να της προσδώσουν τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε και το κράτος.

Σάββατο 18/10

21.00 Γ.Α.Σ.Ε

ΕΛΕΥΣΙΝΑ

Πάρτυ αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των συλληφθέντων της Αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι,3 από τους οποίους είναι από τις περιοχές μας.
Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.